Większe konstrukcje składają się z dużej liczby elementów składowych. Niezwykle ważne odpowiednie ich połączenie ze sobą. W przeciwnym razie uzyskany rezultat będzie mało solidny i może w przyszłości dojść do awarii. To, jakich łączników trzeba używać zależy przede wszystkim od materiału, z którego zostały wykonane części, które chcemy do siebie przymocować. Przedmioty stalowe możemy ze sobą zespawać, aby zapewnić maksymalną wytrzymałość złączenia. W przypadku części drewnianych musimy ograniczyć się do ich sklejania lub używania takich produktów jak śrubki. Każdy producent wkrętów i podobnych produktów posiada szeroki asortyment, który pozwoli nam dobrać takie modele, które najbardziej nam pasują.
Są one używane w połączeniu ze śrubami i mają za zadanie zapobiegać luzowaniu się połączenia. Możemy je podzielić ze względu na kilka głównych czynników. Jednym z nich jest rodzaj gwintu — może on być calowy lub drobnozwojny. Materiał, z którego zazwyczaj wykonuje się nakrętki to stal. Na rynku dostępne są typy nierdzewne węglowe lub kwasoodporne. Ich wybór zależy od tego, w jakich warunkach będzie operowała składana przez nas maszyna. Ewentualnie możemy zdecydować się na nakrętki mosiężne lub miedziane. Każda z nich będzie różniła się między sobą swoją klasą wytrzymałości. Najbardziej znany podział został dokonany ze względu na kryterium kształtu. Dlatego też w sklepie spotkamy się z takimi nazwami jak nakrętka koronkowa, sześciokątna, kwadratowa, radełkowa, skrzydełkowa lub okrągła. Różnią się ona swoją wysokością, szerokością oraz długością. Wynika to z norm, które zostały zastosowane podczas ich produkcji. Mowa oczywiście o standardach Polskiego Komitetu Normalizacyjnego (PN), Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej (ISO) oraz Niemieckiego Instytutu Normalizacyjnego (DIN).
Każdy rodzaj nakrętki posiada konkretną funkcję, którą powinien pełnić. Modele samohamowne lub samozabezpieczające są niezastąpione, gdy zależy nam na zapewnieniu bezpieczeństwa połączenia. Zostało to osiągnięte dzięki obecności wkładki poliamidowej lub specjalnego gwintu. Jeśli mocujemy większe powierzchnie, to konieczne będą nakrętki wyposażone w kołnierz z wyjątkowym nacięciem utrudniającym odkręcanie. Jednocześnie zapewniony zostaje silniejszy docisk. Z kolei łatwość instalacji i demontażu możemy uzyskać decydując się na modele skrzydełkowe. Gdy liczy się estetyka połączenia to najlepiej sprawdzą się łączniki kołpakowe. Szczególnie popularne są w branży motoryzacyjnej, gdzie stosowane są w zgrzewaniu, kołach oraz łożysku. Muszą jednak być kwasoodporne i nierdzewne. Dlatego też zazwyczaj są produkowane ze stali ocynkowanej.
Gdy zabieramy się za łączenie ze sobą elementów drewnianych, musimy wybrać poprawne łączniki. Zwracamy uwagę nie tylko na ich rodzaj, ale również liczbę niezbędną do zapewnienia wystarczającej wytrzymałości. Dopasowujemy je do wymiarów mocowanych części. Czasami istotne będą również wymogi estetyczne, na przykład w przypadku mebli domowych. Absolutnie unikamy powstawania nawet niewielkich szpar pomiędzy stykającymi się płaszczyznami. Jeśli jeden łącznik nie wystarczy do zapewnienia odpowiedniego docisku to musimy użyć ich więcej. Należy jednak nie przesadzać z ich liczbą, bo nadmiar może doprowadzić do rezultatu odwrotnego od oczekiwanego.
Do najprostszych łączników do drewna należą gwoździe. Są łatwe w zastosowaniu oraz bardzo tanie. Jednak zwykle modele są zbyt gładkie i mogą się wysuwać. W przypadku części drewnianych zazwyczaj używa się gwoździ ocynkowanych ze stali utwardzanej. Maja płaskie łby oraz okrągły przekrój, przy długości nieprzekraczającej 30 cm. Z kolei ich grubość mieści się w przedziale od 2 do 9 mm. Czasami możemy napotkać tak zwane sztyfty, czyli gwoździe bezłebkowe. Po ich wbiciu stają się niezauważalne. Opcją hybrydową jest skorzystanie z typu karbowanego. Łączą w sobie cechy wkręta i zwykłego gwoździa. Sprawniej się klinują i nie jest łatwe ich wyrwanie.
